De start van onze eigen Amerikaanse droom

Mei 2022. Na twee lange jaren van pandemische ellende komt er zowaar een einde aan onze rijke verzameling aftelkalenders. Ondanks de verregaande beproeving van ons engelengeduld zijn we elke dag in onze reisdroom blijven geloven en kiezen we met volle moed opnieuw voor de absolute vrijheid. Geen betere bestemming om daarmee te beginnen dan Amerika, the land of the free and the home of the brave. Grote steden die nooit slapen, verrassende natuur vol kleuren en wilde dieren én een enthousiaste, gastvrije bevolking. Noem ons gerust naïef. Maar wij geloven volop in de American Dream. Geniet mee want The Globe Microbe is back!

Twee maanden lang migreren we door de Verenigde Staten. Het eindigt in een aaneenschakeling van “woooow” momenten, “coooool” kreten en “de max” herinneringen. We beleven zoveel dat alles beschrijven moet wachten op mijn eerste trilogie. Om jullie toch een voorsmaak te geven, belichten we met plezier enkele van onze ervaringen. Beginnen doen we met de Amerikaanse metropolen in het Westen.

Vanaf onze tussenstop in Barcelona is het nog amper twaalf en half uur de vleugels strekken naar San Francisco. Maar halverwege neemt onze frisheid af. Intercontinentale vluchten met lagekostenmaatschappij (s)Iberia hakken erin. Het is verschrikkelijk koud in het vliegtuig en de traktatie op nauwelijks twee kleine bekers water mocht iets guller. Uitgedroogd als een rozijn slepen we onze bagage voorbij de douanecontrole. Met de BART, het treinsysteem van San Francisco, sporen we tussen enkele slachtoffers van het levendige drugsmilieu naar de binnenstad. Daar helpen onze laatste krachten ons naar het hotel op de top van een steile kuitenbijter. Voor wie eraan twijfelt, reizen vergt doorzetting.

Ons favoriete vervoersmiddel

Met de zon op onze bol zijn alle inspanningen de ochtend erop abrupt vergeten. We vinden zelfs de energie om de stad per tandem te verkennen. Gelet op de doffe kleur van het frame heeft de fiets al een heuse wereldreis op zijn teller. Maar dat is van ondergeschikt belang. De remmen en vooral de versnellingen daarentegen ondergaan een grondige inspectie. Niet onverstandig na een snelle blik in de straten. Het asfalt is er haast verticaal aangelegd. We zijn nauwelijks een paar honderd meter ver wanneer we een eerste keer kapseizen. Plaats delict: Filbert Street. Zelfs met vereende krachten vallen we halverwege stil. Aan maximale hartslag lijkt de hele wereld rondom ons heen te draaien. Hallucinerend zien we huizen en auto’s plots 45 graden gekanteld en scheef staan. We hijgen en happen lucht, maar zelfs na enkele minuten blijft het aparte beeld identiek. Tot het begint te dagen. Niet omwille van het lak aan conditie, dan wel dankzij het extreme stijgingspercentage van 31% zien we de huizen in hun bizarre opstelling. Bouwen is pure kunst. Net zoals de auto parkeren en vervolgens uitstappen een Olympische prestatie is. Vanop de bestuurdersstoel is het worstelen om eruit te klimmen terwijl je je aan de passagierskant aan een vrije val waagt. Een doordeweekse woonstraat blijkt plots een belevenis. Uiteraard staren we een tijdlang naar puffende passanten en de grote stad aan onze voeten. 

Op de tandem voelen we ons vrij. Het drukke verkeer respecteert fietsers op de baan en langs de wolkenkrabbers heen bollen we naar de City Hall. Bovenop het gebouw met gevels van meer dan honderd meter lang staat de vierde grootste koepel ter wereld. Hij is groter dan de toren op het Capitool en we kunnen haast niet geloven dat zo’n zwaar gevaarte tijdens de laatste grote aardbeving in 1989 een paar centimeter van zijn plek is verschoven. Maar het enorme stadhuis heeft in het verleden wel meerdere schokkende gebeurtenissen overleefd. Burgemeesters Harvey Milk en George Moscone, de eerste openlijke homoseksuele bestuurders in de VS, zijn er beiden vermoord. Ze gelden sindsdien als icoon voor de gelijkberechtiging van homoseksuelen. Het bleek daarnaast een plek van rouw tijdens enkele presidentiële staatsbegrafenissen. Al bestaat er ook hoop en geluk. Op de marmeren trappen in het gebouw staan koppels aan te schuiven voor memorabele huwelijksfoto’s. We geven ze geen ongelijk. De vloer en het hele interieur blinken er even hard als hun ogen en de hal straalt kracht en oneindigheid uit.

Golden Gate Bridge

Het klimaat van San Francisco is een buitenbeentje en we ondervinden de legendarische woorden van Mark Twain aan den lijve toen hij schreef: ‘The coldest winter I spent was the summer in San Francisco’. Uren en seizoenen lijken synoniemen. De warmte van de zon verandert plots in een gure wind en de temperatuur neemt een duik. We trappen ons snel warm op de helling richting de Painted Ladies, de rij gekleurde Victoriaanse huizen met wereldfaam, en rijden daarna dwars door het gigantische Golden Gate Park naar de kust en de Golden Gate Bridge. Verklaar jezelf zonder blozen wereldvreemd als je dit bekende silhouet nooit eerder hebt gezien. De brug is een juweel. De opvallende rode kleur is doelbewust gekozen zodat de boten ze altijd kunnen zien. Zelfs wanneer Karl The Fog de stad bezoekt. Jawel, de inwoners van de stad hebben hun dichte en kenmerkende mist een naam (en zelfs een Instagrampagina) gegeven. Het voelt legendarisch om de oversteek per tandem te maken en we leren heel wat bij in het educatieve centrum. De Golden Gate Bridge jongleert met indrukwekkende cijfers: 2700 meter lang, 128.744 kilometer aan kabels, 100.000 auto’s per dag, 1300 zelfmoorden, … Wie naar San Francisco reist kan niet om deze opmerkelijke plek heen.

'Break the prison rules and you go to Alcatraz'

Hetzelfde geldt voor Alcatraz. De meest beruchte gevangenis uit de geschiedenis ligt slechts een doordeweekse plons verwijderd van de stad. Met de ferry dobberen we er in een kwartier naartoe. Nieuwsgierigheid en opwinding gieren door onze lichamen. Ons enthousiasme staat in schril contrast met het gevoel van de opvarenden die ons enkele decennia geleden voorafgingen. Want de algemene regel luidde: ‘Break the rules and you go to prison. Break the prison rules and you go to Alcatraz’. Het regime in de gevangenis was uiterst streng. Jarenlange opsluiting tussen kille en koude betonnen muren. Onderling niet met elkaar mogen spreken. De stad zo dichtbij weten dat je het feestgedruis tot in je cel kon horen. Cellen die zo klein waren dat je alle muren kon aanraken door simpelweg je armen te strekken. En bezoek dat in het beste geval één keer per maand toegestaan werd. 

Onder die omstandigheden klinkt het niet eens gek om op een ontsnappingsplan te broeden. Maar de sterke stroming, het ijskoude water, het gebrek aan kennis van de getijden en hun erbarmelijke fysieke conditie zouden heel wat wanhopigen fataal worden. Het lot van elk van de 36 waaghalzen leest als een tragedie: 23 opnieuw gegrepen, 6 neergeschoten, 2 verdronken en 5 vermist. En toch knaagt dat eeuwige raadsel hoe het Frank Morris en de gebroeders John en Clarence Anglin is vergaan. Met een vlot van aan elkaar gelijmde regenjassen waagden ze zich in het holst van de nacht op zee. Om de bewakers om de tuin te leiden, hadden ze nagemaakte poppen, inclusief echt mensenhaar, in hun bed achtergelaten. Niemand heeft ze ooit teruggevonden. 

Het voelt apart om voet te zetten op het eiland waar illustere criminelen als Al Capone, Robert ‘the Birdman’ Stroud of George ‘Machine Gun’ Kelly ooit een kamer boekten. In elke hoek is het donker en koel. Het kleinste geluid weergalmt door het complex en dwingt de haren op je armen overeind. Zeker in het D blok waarnaar je verhuisde zodra je teveel ophef had gemaakt. De isoleercellen zijn er extreem klein en compleet verduisterd. Om dit mentaal te verwerken, moet je een sterke kop hebben. Of creatief zijn. Gevange 586, ooit Jim Quillen genoemd, vulde er zijn dagen met een zelf verzonnen spel. Hij trok een knop van zijn overall, smeet hem in de lucht en draaide een paar keer rond zijn as. Gedesoriënteerd ging hij op handen en knieën op zoek naar de knop. Keer op keer tot hij van vermoeidheid en pijn in slaap viel.  

We kunnen bezwaarlijk zeggen dat hier heilige boontjes zaten en dus is medelijden niet op zijn plaats. Maar zelfs na een halve minuut in de isoleercel voelt alles benauwd en angstaanjagend. Dit donkere hol is een hel. Om ons te kalmeren proberen we een truc uit die de gevangenen zelf gebruikten. We maken een piepkleine opening met onze vingers en gluren erdoorheen. Na een tijd verschijnen er imaginaire beelden en is het net alsof je televisie kijkt. Alles is goed als je maar even aan de realiteit van deze plek kan ontsnappen. 

Ook in de gewone cellen zochten de gevangenen naar afleiding. Sommigen zongen of speelden muziek. Door gebrek aan scholing weerklonk continu hetzelfde lied tot de buren er knettergek van werden. Anderen schilderden landschappen van bergen en meren. Telkens ze daarnaar keken, leek het alsof ze op vakantie waren. Privacy was onbestaand. Alles wat je deed, werd door de andere medegevangenen met argusogen gevolgd. Ook wanneer de nood het hoogst was en de natuur je op die pot in dat kleine hoekje dwong. 

Het gebouw is in verval maar wordt gelukkig door de Nationale Park Service beschermd zodat de boeiende en mysterieuze geschiedenis niet verloren gaat. Vanop de koer kijken we verwonderd naar de mooie skyline van de stad. Ze oogt vlakbij. Ruwweg geschat een half uurtje zwemmen. In gedachten overtuigen we onszelf dat het helemaal niet zo moeilijk is om naar het vasteland te peddelen. Maar gevangen in die gedachte ontsnappen we toch liever met de ferry. We zijn immers liever geboeid door de plek dan dat we er geboeid moeten achterblijven.

Gekke zeeleeuwen op Pier 39

We nemen afscheid van San Francisco bij Fisherman’s Wharf. Aan de bekende Pier 39 treiteren honderden zeeleeuwen elkaar op de pontons. Ze maken lawaai. Ze stinken en doen druk. Maar hun openluchtspektakel zorgt voor een hilarische afsluiter. Ze duwen elkaar van het vlot, kruipen lomp over elkaar heen en vechten om een rustig plekje onder de zon. Voor de beste plaatsen moet je in San Francisco trouwens knokken. Vraag dat maar aan de drugsverslaafden en daklozen die niet uit het straatbeeld weg te denken zijn. De stad is officieel de duurste van het land om te wonen. Maar als je in de buurt bent, mag dat een bezoek zeker niet in de weg staan. 

Santa Monica

The City of Angels. Weinig steden ter wereld die meer tot de verbeelding spreken. Maar niet alles is wat het lijkt. Hollywood verbergt maar wat graag de extreme armoede en onveiligheid in deze grootstad. Dus kiezen we onze plekken zorgvuldig uit en steken we van wal op Muscle Beach. De plaatselijke Tarzans ontbloten hun bast en flexen de spieren. Al sinds de jaren dertig heerst het testosteron over deze plek. Terwijl de ene Hulk na de andere over het strand slingert, houdt de frisse zeebries mijn kathedraal in de steigers. De donkere lucht strookt niet met wat we van Santa Monica voor ogen hadden, maar volgens de locals is dit weer volstrekt normaal voor de tijd van het jaar. 

We wanen ons voor het eerst in een filmscène als we langs het wandelpad op het strand naar de Pier lopen. Fietsers, joggers en rolschaatsers bevestigen het beeld dat we vanuit de films kennen. De Santa Monica Pier steekt een eind in de oceaan en het silhouet van het Pacific Park zorgt met zijn achtbaan en reuzenrad voor het iconische beeld dat een symbool is geworden voor de stad. Hier eindigt de befaamde Route 66 en maakte Tom Hanks rechtsomkeer tijdens zijn ultramarathon in Forrest Gump. Je vindt er zelfs een Bubba Gump Shrimp Co restaurant. Wanneer we in Forrest’s schoenen staan, herbeleven we zijn verhaal in gedachten.

Universal Studios

Los Angeles wordt vaak in één adem genoemd met de filmindustrie. Dus mag een bezoek aan Universal Studios niet ontbreken. Elines ogen glinsteren zodra we de parking opdraaien. Een van haar dromen gaat in vervulling als we plaatsnemen in de trein die ons langs diverse filmlocaties zal rijden. We leren hoe ze decors maken en hoe ze bepaalde effecten creëren. Zo houden we halt in een nagemaakt dorp dat een vredige dag beleeft. Tot een zondvloed vanachter de hoek naar beneden komt en de helft van het decor van de kaart veegt. Wat achterblijft is een ravage. En onze opengesperde monden van verbazing.

We zien Jaws zwemmen en passeren de originele auto’s uit The Fast and The Furious en Jurassic Park. De trein parkeert zich langzaam in een tunnel. Uit het niets duiken reusachtige dinosaurussen op. De ene lijkt nog woester dan de andere. Ze springen van links naar rechts en schudden onze trein door elkaar. Het is beangstigend en voelt levensecht. Onze hartslag is nog maar een paar slagen gedaald als de trein klem komt te zetten in een ingestorte tunnel. Een metro ramt door de muur en doet alles als een kaartenhuis in elkaar zakken. We ontsnappen aan de dood en scheuren met een rotvaart weg. De snelheid voelt echt, maar in werkelijkheid staan we ter plekke stil. Dit is een wereld vol illusie. Na een uur popt er maar één vraag op in je hoofd: om hoe laat doen we dit straks opnieuw? 

Maar die tijd heb je in Universal Studios niet. Het pretpark is zo groot dat je prioriteiten moet stellen en Hogwarts is er daar één van. Het kasteel is tot in de details nagebouwd en dat Harry Potter zowel jong als oud inspireert, is duidelijk te merken. De wachtrij is eindeloos, maar de beloning is het waard. Met de voeten los zwier je alle kanten op. Je strijdt mee in een wedstrijd zwerkbal en giert door de lucht. Wanneer je een paar minuten later terug aankomt, ben je moe terwijl je niets hebt gedaan. 

Het is tijd voor ontspanning. In de arena zien we een wervelende, grappige show met huisdieren. De honden, katten en kippen hebben allemaal naam gemaakt in Amerikaanse films en series. Op een entertainende manier tonen ze ons hoe ze dieren gewoontes aanleren en hoe ze ervoor zorgen dat ze ook onder spots en stress bevelen blijven opvolgen. Ze leren de camera’s bespelen en werken zich een weg naar de roem. Het is ongelooflijk wat ze allemaal gedaan krijgen. Als je kat je thuis nog eens lui negeert, weet dan dat ze hoogstwaarschijnlijk acteert en wel degelijk meer kan helpen in het huishouden dan dat ze jou wijsmaakt. 

De Jurassic Ride is een oude succesmachine in het park. In boomstammen drijven we door rustige wateren. Ondanks grote waarschuwingsborden aan de rand van de rivier is er niets dat erop lijkt dat onheil in de lucht hangt. Tot de alarmen afgaan. Dinosaurussen zijn uitgebroken en we zitten als ratten in de val. De dino’s lijken levensecht en op het moment dat ons licht aan het einde van de tunnel helemaal uitgaat, storten we de dieperik in. De enorme splash beneden maakt ons wakker en doet ons luid lachen. We leven nog! We leven zelfs harder dan ooit. We hebben aan één blik genoeg en besluiten om dit gevaar meteen een tweede keer in de ogen te zien. 

Drijfnat zetten we ons te drogen in de zon. Onze harten slaan over als een luide brul achter ons weerklinkt. Een velociraptor heeft zich in het midden van het volk gewurmd. Een ranger probeert iedereen op veilige afstand te houden, maar het beest is wild en heeft honger. Geïnteresseerd verkent hij het publiek. Stoom verdwijnt uit zijn neusgaten en wanneer hij brult lijkt die ook uit onze oren te komen. Dit optreden is fantastisch georganiseerd. Het pak, de bewegingen, het geluid, … Net als de rangers halen we opgelucht adem wanneer ze de dino terug in zijn kooi krijgen zonder dat er slachtoffers zijn gevallen. 

Die vallen er helaas wel in de watershow van Universal Studios. Het spektakel staat bol van schietpartijen, moorden, spectaculaire duiken en woeste jetski’s. We belanden midden in een thriller. De acteurs komen uit bekende televisieseries en vervullen hun rol met glans. Vuurpijlen veroorzaken branden, gebouwen storten in en geweerschoten schrikken ons constant op. Net op het moment dat we ons in de armen knijpen, stort een groot vliegtuig voor onze neus neer in het bassin. Is dit zonet echt gebeurd?!

Warner Bros Studio Tour

Om de waarheid achter Hollywood te ontdekken, bezoeken we Warner Bros. Iedereen kent wel een paar producties van deze filmgigant met het bekende WB logo. Bugs Bunny, Tweety, The Matrix, Police Academy, Ace Ventura, Lord of the Rings, Ocean’s Eleven of jawel, Harry Potter. De opsomming aan successen lijkt eindeloos. Vandaag de dag is Warner Bros de op twee na oudste actieve studio in Hollywood. 

Een rondrit brengt ons langs de opnamesets en decors. We stoppen op een plein in een onbekende stad. De straten zijn er netjes aangelegd, de parken staan in bloei en de cafés wachten op nieuwe klanten. In de romantische film in ons hoofd zien we al iemand met een mand vol brood buitenkomen terwijl een jongen stiekem zijn buurmeisje zoent. Maar de gids windt er geen doekjes om. Vrijwel alles je wat je hier én op het scherm ziet, is nep. En die manipulatie gaat soms heel ver blijkbaar.

Centraal op het plein staat een grote boom. Die moet uiteraard mee evolueren naargelang het seizoen waarin de film zich afspeelt. Dat wil zeggen dat ze alle blaadjes manueel van de boom weghalen om een winterscène in de zomer te kunnen draaien. Andersom plakken ze alle blaadjes één voor één terug aan de boom om tijdens de wintermaanden een zomerscène na te bootsen. En de herfst dan? Dat seizoen is slechts een likje verf verwijderd van vandaag. Het is onvoorstelbaar. Het valt ons plots op dat de cafés en de straten geen namen hebben, de huizen geen huisnummers en de winkels geen publiciteit. Wie denkt een café binnen te stappen, komt bedrogen uit. De ruimte achter de gevel is compleet leeg en levenloos. 

We bezoeken het huis aan de rand van het plein. Slechts in de helft van het gebouw vind je vloeren en binnenmuren. De rest is bedoeld om camera’s, belichting en andere apparatuur op te stellen. De bovenverdieping is zelfs helemaal hol. En wanneer je langs de tuin naar buiten loopt, sta je plots voor een andere voorgevel. Het maakt het huis multifunctioneel voor verschillende opnames. De deuren, muren en zelfs de stoep zitten vol gaten zodat de regisseur zelf kan bepalen welke deurknoppen, brievenbussen of bushaltes het beste bij zijn visie op de realiteit passen. Fantasie krijgt hier een vrijgeleide. Alles is mogelijk waardoor je meteen begrijpt dat een filmproductie in de miljoenen kan oplopen. Maar zelfs met die budgetten is er geen plaats voor fouten. De gids toont hoe ze een auto door een gevel laten vliegen. Dergelijke stunts moeten in één opname slagen want het is peperduur om de verwoeste set nadien terug op te bouwen. De stress bij de crew is op zo’n dagen ondraaglijk.

Iedere straat die we inrijden, toont ons een andere omgeving. Parijs, Londen, New York, … De wereld lijkt wel degelijk klein. Hoewel alles waarheidsgetrouw is nagebouwd, gebeuren de meeste opnames toch in sound stages. Dat zijn gigantisch logge, betonnen gebouwen waarin ze enorme decors bouwen. We krijgen de kans om door een luxueuze villa te lopen. Het parket kraakt en het granieten keukenblad blinkt. Vlak boven onze hoofden hangt een hemel van kostbare lampen. Het zwembad achterin is slechts een dertigtal centimeter diep, maar vanuit bepaalde camerastandpunten zal de kijker dat nooit beseffen. Het is wonderlijk hoe makkelijk we ons laten beetnemen door de televisie. 

Als je dacht dat een film maken niets meer is dan het knopje van de camera aanzetten en lachen, val je achterover bij de opsomming van het werk achter de schermen. Een script schrijven, de cast selecteren, kostuums maken, montage van beelden en… geluiden. In een studio tonen ze ons de samenstelling van een geluidsfragment. De stemmen, de achtergrondgeluiden en bijpassende muziek moeten allemaal op het exacte moment samenvallen met het beeld en het is verrassend hoe ze dat soms manipuleren. Met alledaagse voorwerpen bootsen ze klanken na, de zogenaamde foley sounds. Knetterend vuur? Dat geluid creëren ze door noppenfolie leeg te pitsen. Paarden in galop? Daarvoor kloppen ze kokosnoten in het bekende ritme tegen elkaar. En wanneer iemand een bot breekt, sta je er nooit bij stil dat medewerkers daarvoor achter de schermen ijsbergsla in stukken krakken. 

Omdat sommige studio’s aan het opnemen zijn, mogen we er niet lang blijven rondhangen. Maar een stop langs de originele fontein uit de intro van Friends en de sound stage 24 waarin de succesreeks werd opgenomen slaan we niet af. De tour eindigt in een museum waar we zelfs in het originele decor en de échte Friends zetel mogen plaatsnemen. Ook het interieur van The Big Bang Theory staat hier opgesteld. Wie deze legendarische series niet kent, mist een van de bekendste en meest hilarische klassiekers uit de televisiegeschiedenis. Wie ervoor kiest om Warner Bros nooit te bezoeken, mist een unieke ervaring en zoveel meer.  

En ook nog dit...

Los Angeles is uitgestrekt en het is onmogelijk om alle hoeken van de stad te bezoeken. Toch zijn er een paar plekken die we moeilijk konden overslaan. Zo brengen we een bezoek aan de Walk of Fame waar 3000 sterren in de stoep vereeuwigd zijn. We flaneren door Rodeo Drive, een van de duurste straten ter wereld waar een sjaal wellicht meer kost dan onze hele garderobe. We poseren bij het bord van Beverly Hills, de wijk met 90210 als bekendste postcode ter wereld. We cruisen langs Mulholland Drive en vergapen ons aan het uitzicht op de stad, de San Fernando Valley en het Hollywood sign. En we brengen een bezoek aan Forest Lawn Memorial Park, de begraafplaats van onder andere Michael Jackson, Nat King Cole en Walt Disney. De slogan van de stad is niet gelogen: ‘Los Angeles brings it all together’. 

Salt Lake City is de hoofdstad van de staat Utah en organiseerde in 2002 de Olympische Winterspelen. De stad is aan een groot zoutmeer gelegen en heeft een fotogenieke skyline met besneeuwde bergtoppen in de achtergrond. Maar nog kenmerkender is het feit dat deze stad de thuishaven is voor de Mormonen.  

De omgeving rond de stad oogt vrij industrieel. Pas wanneer we het centrum induiken, raken we verwonderd door haar charmes. Hoewel het gebied rond Temple Square in een grote bouwwerf leek verzonken, sprak de plek ons meteen aan. In de Conference Hall worden we vriendelijk begroet door twee jonge vrouwen. Ze nemen ons mee voor een tour en stellen zich voor als Sister Bastian en Sister Dales. Als missionarissen komen ze hier een tijdlang leven en het geloof bestuderen. Ze gaan ouderwets gekleed en houden hun Book of Mormon dicht tegen de borst gedrukt. Aan de hand van verschillende schilderijen leggen ze de basis van hun geloof uit. Het volgt in grote lijnen onze Bijbelse geschiedenis, maar speelt zich voornamelijk in een latere tijdsgeest af. Het klinkt een beetje als ‘Jezus in Amerika’. 

Het geloof begint bij Joseph Smith, de grondlegger die bij een visioen de opdracht kreeg een kerk in Amerika te vestigen. Zijn geloof werd niet warm onthaald. Hij moest samen met zijn volgelingen op de vlucht. Tijdens de trek zijn 6000 aanhangers gestorven. Toen hij uiteindelijk Salt Lake City bereikte, voelde hij het aan alles. ‘This is the place’, verkondigde hij. Op die plek staat vandaag de grote tempel die nog steeds het centrum van de stad bepaalt. Wegen worden aangeduid als windrichtingen rond de tempel wat maakt dat het de gemakkelijkste stad is om je weg in terug te vinden. 

De Mormoonse gewoontes veroorzaken nogal wat controverse in de hedendaagse samenleving. Zo zou polygamie onderdeel van hun geloof uitmaken. Al wordt dat door de Sisters meteen ontkracht. Wat niet gelijk staat aan ontkenning. In het verleden was het immers een bewuste keuze. Tijdens de vlucht kwamen heel wat mensen om het leven en om het geloof alsnog uit te breiden, namen mannen verschillende partners om de kroost zo snel mogelijk te vergroten. Die methode hebben ze 130 jaar geleden afgezworen, maar de media en sensatiepers voeden zich vandaag nog steeds graag met dergelijke gespijsde verhalen. We geloven hen. Ze komen, net als alle andere mensen in deze binnenstad erg vriendelijk, geïnteresseerd en goedlachs over. De Sisters zijn bovendien helemaal niet pusherig. Ze tonen respect voor mensen met andere geloofsovertuigingen, maar voor hen is het Mormoonse verhaal wel een steun om richting te krijgen in het leven en een beter mens te worden. 

Aan het einde van de tour tonen ze ons het auditorium. De aula is modern, mooi en gigantisch groot. Vanop niet minder dan 21.000 zitplaatsen hoor je een van de allergrootste orgels ter wereld spelen. Tweemaal per jaar organiseert men van hieruit een conferentie voor Mormonen. Die wordt dan live op televisie uitgezonden. Iedereen kan Mormoon worden. Zelfs als je overleden bent. In het bijzijn van nabestaanden voeren ze het doopritueel postuum uit. Want misschien kenden de voorouders het bestaan van dit geloof niet en willen ze zich naderhand toch nog bekeren.

Vandaag zijn er wereldwijd 16 miljoen gelovigen en groeit het aantal kerken snel. In alle landen van de wereld poten ze er neer. Hun huwelijk wordt gezien als een triangel waarbij je niet enkel een verbintenis aangaat met je partner, maar ook met God. Die driehoeksverhouding maakt de trouw eens zo sterk. De verbondenheid van Mormoonse echtparen stopt niet bij de dood, maar gaat verder in de eeuwigheid. Omdat de tempel door de renovatie gesloten is, hebben ze met een maquette een alternatief voorzien. We krijgen een virtuele rondleiding en leren nog zoveel meer over hun gewoontes en rituelen. 

Wat verder in de stad bezoeken we het Beehive House dat toebehoorde aan de Mormoonse president Bringham Young. Zijn huis is gevuld met antiek meubilair. Alles is afgewerkt met houten versieringen waarin je overal bijenkorven vindt. Bijen werken goed samen en dat principe willen de Mormonen graag kopiëren. Het verwondert niet dat het huis uit de beginjaren 1800 enorm groot is, want Bringham woonde er samen met zijn vijftig vrouwen en kinderen. Toch was hij toen al een trendsetter. Hij was de eerste met een deurbel en installeerde een buizensysteem in de muren dat als intercom werkte. De rondleiding door het huis lijkt eindeloos en we vergapen ons aan elke ruimte. Ze hadden zelfs een winkel waar mensen alledaagse dingen konden kopen, maar ook schoenen die je zowel links als rechts kon dragen. Het blijven toch rare snuiters, die Mormonen. 

In het nabijgelegen Joseph Smith Memorial Building kom je binnen in een onverwachte wereld. Het vroegere Utah Hotel heeft een imposante gevel, maar die verbleekt bij het interieur van de enorme lobby. Groene, hoge zuilen en een plafond van glas in lood stelen voor even onze adem. Een klein orkest speelt klassiekers als de Sound of Silence en California Dreaming. Het klinkt sereen. Ideaal om even weg te dromen bij deze prachtige architectuur. De stoelen ogen zo duur dat we er haast niet op durven zitten. Dus genieten we rechtstaand van dit onschatbare moment.

De Mormonen prediken het grootste bevolkingsregister ter wereld te bezitten en die kennis willen ze graag delen met geïnteresseerden. In het gebouw van Family Search gaan we op zoek naar onze voorouders. Fritz is een Nederlandstalige medewerker die ons graag helpt bij het invoeren van allerlei gegevens. De jongste honderd jaar in kaart brengen blijkt de moeilijkste stap, maar eens daar voorbij, spring je vlot terug tot in de jaren 1600. Hun warmte en gastvrijheid is ongezien. Deze mensen zijn niet uit op geld, maken zich er niet snel van af en maken van jouw wens een prioriteit. We duiken anderhalf uur lang samen de geschiedenis in en lopen met een blij gevoel naar buiten. 

We hebben slechts één dag om de stad te bezoeken en dat is veel te weinig. Wat ze ook over de Mormonen mogen beweren, we vinden het enorm aardige mensen en voelden ons overal meer dan welkom. De relaxte sfeer in deze stad doet ons afspreken dat we op een dag terugkomen. Dan hebben we hopelijk wat langer de tijd om het mooie State Capitol wat uitvoeriger te bestuderen. En dan leren we wellicht nog iets meer over het ‘This is the Place monument’ net buiten de stad. Al hoeven we daar niet per se een tweede ontmoeting te hebben met die ranzige slang die ons pad kruiste.

In het midden van een woestijn kan de extreme hitte je hersenen misleiden. Oases en luchtspiegelingen verschijnen er eerder in gedachten dan in werkelijkheid. Maar mocht je op een dag in de woestijn van Nevada verdwalen en plots een Eiffeltoren of Egyptische piramide gaan zien, vertrouw er dan op dat in deze hete vlakte alles, maar dan werkelijk alles kan. Je bent in Las Vegas! De stad van de zonden waar men dingen niet gekker kan bedenken. Waar fake echt lijkt, maar echt ook fake. Waar toeristische magneten als Venetië en Rome zijn gekloond, je geld in één draai aan de roulette verdwijnt en waar de allerbeste goochelaars je meenemen in een wereld van bedrog en illusie. In dit pretpark voor volwassenen kom je los van de realiteit. De stad heeft voor- en tegenstanders, maar we durven gokken dat je na een bezoek verslaafd raakt aan alle verleidingen. 

Welcome to Excalibur!

De Strip loopt als een slagader door de stad. Hier kent de waanzin geen grenzen en ligt het ritme van het leven drie versnellingen hoger. Tijdens de korte nachten slaap je niet in ordinaire hotels, maar in pure kastelen. Zoals ook wij overnachten in het Excalibur Resort dat rechtstreeks uit de Middeleeuwen lijkt geplukt. Ridders met zwaarden en schilden duiken achter iedere hoek op. Voor Eline is het haar eerste ervaring in Las Vegas en het kan niet sprookjesachtiger dan als prinses hoog in een Middeleeuwse toren te slapen. Ik sta als Kulderzipken in de lobby van het hotel mijn ogen uit te wrijven. Het gerinkel en geflikker van het casino doet me twijfelen of we links of rechts moeten. Het hotel is onwezenlijk groot en de weg naar de kamer lijkt een labyrint. 

Luxe en Las Vegas gaan hand in hand en hotelmedewerkers bieden graag een helpende hand om  onze bagage naar de kamer te brengen. Voor een fooi dansen hier alle poppen. Maar als reizigers op budget sparen we ons zweet niet en stropen we de mouwen liever zelf op. We hebben onze bagage de afgelopen weken over zes zakken verspreid en die in één keer naar de kamer sleuren staat gelijk aan het einde van elegantie. Muilezels krijgen medelijden als we strompelend en puffend verloren lopen in het hotel. We worden zowaar een attractie maar laten ons niet uit het lood slaan. Divagedrag is niet aan ons besteed. Al voelen we ons de koning te rijk als we ons installeren in onze grote kamer met twee kingsize bedden.

Las Vegas, een wereldreis op zich

Slapen doen we nauwelijks in deze stad, maar toch spenderen we het grootste deel van de tijd binnen in hotels. Ze overtreffen immers de standaardverwachtingen van een logement. De gebouwen zijn zo groot dat je overweegt om Google Maps in te schakelen om de uitgang te vinden. En daar geraak je nooit zonder een onvermijdelijke passage langs honderden pokertafels, roulettes en gokmachines. Het casino is een kermis vol piepgeluiden, geldgerinkel, schreeuwerige ringtones en flitsende lampen. Nergens liggen spanning en hoop, euforie en tragedie of rijkdom en armoede dichter bij elkaar. Want hoe koelbloedig en zelfzeker je jezelf ook waant, uiteindelijk beslist het lot én het casino of je naar huis gaat met een grote cheque dan wel met een deurwaarder in je zog. 

Uiteraard spelen en verspelen we zelf ook wat, maar zelfs zonder inzet werkt een bezoek aan een casino verslavend. De tijd lijkt er stil te staan. In de hele ruimte kan je nergens het uur aflezen en bij gebrek aan ramen zie je niet of het buiten nog licht of al donker is. Het zijn allemaal bewuste technieken die ervoor zorgen dat gokkers hun spaarcenten langer op het spel zetten. Torens van chips schuiven heen en weer over de speeltafels, zelden in de gewenste richting. En wie de jackpot even mag strelen, zet bij het volgende spel gewoon het dubbele in. Voor de mens is veel vaak niet genoeg. We staan urenlang te nagelbijten bij de tafels en gaan mee in de emoties, maar beseffen gelukkig dat deze boeiende wereld vooral erg gevaarlijk kan zijn. 

Een wandeling door Las Vegas lijkt een wereldreis op zich. We wandelen van Egypte via New York naar Parijs en we lopen van de Middeleeuwen in één ruk naar de toekomst. Alle hotels en resorts zijn in een bepaald thema aangekleed. Hun gevels, lobby, kamers en winkelcentra zijn zo waarheidsgetrouw nagebouwd dat we ons echt ter plaatse voelen. In Luxor staan we oog in oog met farao’s en sfinxen terwijl standbeelden van Romeinse keizers tot leven komen in Caesar’s Palace. Een rollercoaster raast door het New York New York hotel en echte gondels varen door de kanalen van The Venetian. De attracties zijn overweldigend en het circus gaat dag en nacht door. ’s Avonds barsten vulkanen uit voor The Mirage en voel je de warme gloed van de hete lava zodat je kort daarna wil afkoelen in de mist van de Bellagio fonteinen die dansen op muziek. Het entertainmentgehalte van deze stad kent geen concurrentie. 

The Future of Magic by Shin Lim

Vegas vergeet de meerwaardezoeker en de zonnekloppers niet. Hotels huisvesten kunstgalerijen met werken van de allergrootste schilders uit de geschiedenis en organiseren tal van tentoonstellingen die wereldfaam bereiken. Dierenliefhebbers vinden hun gading in dierentuinen of aquaria en shoppen doe je in de duurste boetieken van oneindige winkelcentra. Pool parties ontploffen in de azuurblauwe zwembaden van ieder resort. Maar de stad zou de titel van entertaining Capital of the world niet krijgen zonder haar tientallen wervelende shows. Elke avond staan hier wereldsterren op het podium, hangen acrobaten van Cirque de Soleil in de trapezes en verbluffen de grootste komieken, goochelaars en illusionisten hun publiek. 

Ik ben al jaren geïntrigeerd door de magie van Shin Lim en ken ongeveer zijn hele YouTube gamma uit het hoofd. In de jubileumversie van American’s Got Talent overklaste hij alle andere winnaars uit eerdere seizoenen met zijn verbluffende kaarttrucs. Het hoeft geen betoog dat we een avondvullende show van dit talent als ons Las Vegas hoogtepunt benoemen. Een Schotse stand-up comedian goochelt wat sfeer in de zaal, maar het is pas als Shin Lim zijn troeven op tafel smijt dat we omringd lijken door betoverende krachten. Als uit een wolk geboren verschijnt hij op het podium. Zijn houding en expressie ademen mysterie. Op de tonen van muziek laat hij kaarten dansen en zet hij onze realiteitszin voor joker. Hij betrekt het publiek in zijn kunsten en verbluft iedereen. We kaarten nog lang na maar komen telkens tot hetzelfde besef. Shin Lim is een genie. 

Downtown Las Vegas

Onze laatste avonden brengen we door in Downtown Las Vegas. Voor de opkomst van de Strip lag het centrum van plezier hier. De casino’s zijn er ouder en kleiner en de interieurs lijken er een vintage walhalla. Er hangt een andere sfeer, maar die is zeker niet minder spectaculair. In de Fremont Street ontstaat elke avond een feest dat zijn gelijke niet kent. In de openluchtbars keilen bartenders cocktailflessen vanachter hun rug de hoogte in terwijl halfnaakte dansers over de toog kronkelen. Tientallen straatartiesten halen de gekste toeren uit. Op drie podia spelen live bands de hele avond en nacht gratis de pannen van het dak. Die overdekking is trouwens het grootste videoscherm ter wereld waarop elk uur zinderende lichtshows worden geprojecteerd. Samengevat: Fremont Street is veel volk, ambiance en een ongezien spektakel. 

Het klinkt verrassend, maar in de restaurants van Las Vegas vind je enkele van de beste chefs ter wereld. Die stelling gaat helaas niet op in het restaurant dat wij bezochten, maar dat desondanks meer dan een culinaire ontdekking bleek. De Heart Attack Grill is hilarisch en controversieel. In hun strijd tegen anorexia serveren ze extreme porties en moedigen ze zwaarlijvigheid aan. Voor de inkom staat een grote weegschaal en wie meer dan 350 pond weegt, krijgt zijn avondmaal volledig gratis. Voor wie buiten die groep valt, bestaat er een tweede kans. Je eet immers ook op kosten van de zaak als je de achtdubbele hamburger helemaal op krijgt. Al schuilt er voor enthousiastelingen een adder onder het gras. Want wie zijn bord niet volledig leeg eet, krijgt in het midden van de eetzaal billenkoek. 

Waar ik voor het avontuur even overwoog om mijn bord bewust niet volledig leeg te eten, liet ik dat plan varen zodra ik zag dat het hen menens was. Enkele mannen kregen er ferm van langs en we zijn ervan overtuigd dat we ze de komende twee weken enkel rechtstaand aan de bar zullen zien. De veelvraten die hun maag wel ver genoeg kunnen uitrekken, worden tijdens een ereronde in een rolstoel door het restaurant gereden. We hebben echter niemand de haast onmogelijke klus weten klaren. Omdat deze manier van tafelen medische risico’s inhoudt, neemt het personeel voorzorgen. We moeten ons als klant omkleden in een operatiehemdje en worden aan tafel bediend door verpleegsters en dokters. Wijn drink je hier trouwens uit een infuus. We vinden het hilarisch en origineel. Maar voor wie dit te verregaand is, publiceren ze op de gevel een mailadres waarnaar je je haatmails kan versturen. Dit is Las Vegas in al zijn glorie: verrassend, geschift en uniek in zijn soort. 

We vinken wat laatste onmisbare items van onze Las Vegas Bucket list af en bezoeken het Fabulous Welcome sign, lunchen in een all you can eat restaurant en kopen een souvenir in de Pawn Shop die we kennen uit het succesprogramma Pawn Stars vanop de televisiezender History. En dan is er nog die ene bekende business in Las Vegas… De hele week lang zagen we mannen in t-shirts lopen met niets verhullende opschriften als ‘same vagina forever’. Ze zijn hierheen gereisd om hun vrijgezellenbestaan The Hangovergewijs legendarisch af te sluiten. Tienduizenden anderen komen elkaar in deze stad eeuwige trouw beloven in de vele kleine kapelletjes waarvan The Little White Chapel ongetwijfeld de bekendste is. We konden dus niet anders dan ook daar even langs te gaan. Maar... What happens in Vegas, stays in Vegas. ;-)