America The Beautiful

America The Beautiful. De naam van de nationale parkpas is niet gelogen. De natuur van Amerika is overal ontegensprekelijk mooi, verrassend, kleurrijk, ongezien, gevarieerd, verbluffend en nog tal van andere adjectieven vol bewondering. Voor 80 dollar krijg je een jaar lang onbeperkte toegang tot alle nationale parken. Dat zijn er veel want Moeder Natuur strooide haar creatiefste meesterwerken hier gul in het rond. Tijdens onze roadtrip bezochten we een uitgebreide selectie waarvan we er een aantal graag in de spotlight plaatsen. 

Als je alle prachtige natuurparken met rode stippen aanduidt op de landkaart, lijkt het dat West-Amerika getroffen is door de mazelen. Het krioelt er van unieke natuurverschijnselen en voor je het beseft, ben je besmet met een reismicrobe die al die plekken wil ontdekken. Eigen vervoer is in Amerika quasi onmisbaar en omdat de accommodaties rondom de grote parken duur en snel uitverkocht zijn, kiezen we voor een SUV met een ruime kofferbak.

We hebben de keuze uit vijf gelijkaardige modellen. Na wat rekenwerk duiken we in de koffer. We passen er perfect in en kunnen ons zelfs helemaal uitrekken. De verhuurder moet ongetwijfeld gefronst hebben als hij ons bezig zag, maar overtuigd door onze test scheuren we met een Chevrolet Equinox weg. In de Walmart schaffen we ons wat meubilair aan: een opblaasmatras, twee warme slaapzakken en een zacht kussen. De kassierster wil 90 dollar in ruil. Er is dus nog wat budgettaire marge en die spenderen we aan multifunctionele decoratie. Want de zwarte netjes die we op maat knippen en met kleurrijke magneten aan de carrosserie plakken, versieren onze ramen en houden bovendien de muggen buiten. 

Gaandeweg raken we geroutineerd en bouwen we onze auto in geen tijd om in een gezellige slaapplek. Stoelen zover mogelijk naar voor, matras oppompen, muggengaas ophangen, snel omkleden en met wat lenigheidsoefeningen via de passagiersstoel naar de koffer turnen. We klaren de klus in hooguit tien minuten en hebben elke avond ruim de tijd om naar de dierengeluiden rondom ons te luisteren. Want slapen in het midden van een nationaal park is telkens weer een fantastisch avontuur op zich. Het kan zomaar gebeuren dat beren nieuwsgierig komen snuffelen en dat je bij het ontwaken oog in oog staat met bizons of grote herten. 

Grand Canyon is mogelijk het bekendste park van Amerika en het staat ongetwijfeld ook wereldwijd hoog in de ranglijsten. De reden daarvoor is simpel. De kloof, uitgesleten door de Colorado River, is onwezenlijk. Er zijn niet veel plaatsen waar een mens zich als individu nietiger en kleiner kan voelen. In de ochtend haasten we ons naar Mather Point. Het is slechts een korte wandeling vanaf de parking en niets wijst erop dat we al vlakbij de kloof lopen. 

En dan is hij daar. Uit het niets. Van de ene op de andere meter stopt de begane grond. Wie één pas verder zet, voelt de aarde pas twee kilometer dieper terug. De wanden zijn steil en de uitgestrektheid doet duizelen. De overkant van de kloof ligt op sommige punten 29 kilometer verderop, maar toch blijft die andere hoge muur overal perfect zichtbaar. 

In de decolleté van de wereld

We besluiten een eind in de canyon af te dalen. De Bright Angel Trail kronkelt in zestien zware kilometers naar de bodem van de kloof waar de Colorado River ongestoord verder knabbelt aan de aardkorst. Om de hele afstand heen en terug te wandelen heb je twee dagen nodig. Daarom wagen we ons enkel aan de eerste zeven kilometer. Onderschat deze prestatie niet. Het hoogteverschil op het traject bedraagt ruim duizend meter. Onder een loden hitte bij gebrek aan schaduw hakt dat erin. Toch is het absoluut de moeite om de omgeving vanuit een ander perspectief te zien. 

Na de wandeling nemen we de shuttlebus. Het is de makkelijkste manier om op korte tijd zoveel mogelijk indrukken van het park op te doen. Er zijn verschillende trajecten mogelijk maar de rode lijn richting Hermits Rest is zonder twijfel de meest interessante. Het hop on hop off systeem laat toe om bij alle uitkijkpunten af te stappen. Dat doen we uiteraard en telkens weer staan we versteld. Op de rode rotsen raak je niet uitgekeken. Overal hangen we over de hekken op zoek naar de bodem waar we  af en toe een glimp van de kolkende rivier opvangen. 

We brengen een hele dag op de rand van de kloof door. De Grand Canyon is meer dan 440 kilometer lang maar je kan slechts een beperkt deel bezoeken. Toch ligt er buiten de grenzen van het nationale park nog een absolute trekpleister waar de kloof zich op z’n mooist toont. Vlakbij de stad Page ligt immers de Horseshoe Bend. De kloof is op deze plek niet meer dan driehonderd meter diep, maar zijn hoefijzervormige meander maakt het uitzicht machtig. We leggen ons op de rand van de diepte en krijgen nooit genoeg van de rode rotsen en het blauwgroene water. Deze kloof laat absoluut een enorm diepe indruk na bij ons. 

Uitgerekend op Memorial Day bezoeken we Arches National Park. Het is één van de belangrijkste Amerikaanse feestdagen en dat betekent dat 97 procent van de Amerikanen vandaag vrij heeft. Gelukkig hebben we onze timed entry pass al lang op voorhand gekocht en waren we verzekerd van onze toegang. Sinds de pandemie groeit het binnenlandse toerisme sterker dan ooit en om de natuur en het wild zo goed mogelijk te beschermen, heeft de nationale park service sinds dit jaar een systeem ingevoerd om de bezoekende massa te faseren. We vermoeden dat deze strategie de toekomst zal bepalen in alle nationale parken wat een bezoek mogelijk complexer kan maken. We trekken er ons vandaag niks van aan en rijden zingend het park binnen. 

Arches National Park is een fenomeen. Het gebied telt meer dan 2000 natuurlijk gevormde rotsbogen. Nergens ter wereld vind je een grotere concentratie. Onze nieuwsgierigheid dwingt ons meteen naar Delicate Arch. Deze boog is een geografisch wonder en is hét symbool van de staat Utah. We beklimmen trappen en schuine rotswanden tot we de boog in de verte zien staan. We zijn nog een diepe en verre kloof van het zandstenen mirakel verwijderd en staan versteld van zijn présence. 

We houden een close-up bezoek voor later en trekken dieper in het park onze wandelschoenen aan voor de Double O’ Arch Trail. Het pad is zeven kilometer lang, zwaar en uitdagend, maar leidt ons naar unieke rotsbogen. Landscape Arch is er daar één van. Als langste boog in het park overspant hij bijna 90 meter. Hij lijkt fragiel en kan ieder moment instorten. Tot aan deze boog is de wandelroute druk, maar bij het zien van de steile passages die vanaf hier volgen, haken de meeste mensen af. Nochtans is het meer dan de moeite waard om je evenwicht op de smalle rotsen te testen. Want de uitzichten worden steeds indrukwekkender. In elke richting zien we dieprode, unieke rotsformaties. De variatie aan vormen is eindeloos met als kers op de taart de besneeuwde bergtoppen van de La Sal Mountains in de verte. Mochten postkaarten nog succes kennen, dan was deze afbeelding wellicht een veilige en perfecte keuze. De Double O’ Arch zelf doet er nog een schepje bovenop. De afgelegen plek nodigt uit voor een fotoshoot, maar wat we zien door de lens van de camera kan onmogelijk wedijveren met het uitzicht door de gaten in de rots zelf.

Delicate Arch

De lokroep van Delicate Arch is luid en duidelijk. We zijn er daarstraks in een boog omheen gereden en willen er nu liefst zo snel mogelijk naartoe. De laatste rechte lijn is echter pittig. Het wandelpad loopt langs een lange, steile rots omhoog. Boven volgt een laatste smalle strook langs een ravijn. Het is er mooi en er even uitrusten is zeker geen straf, maar de spanning knabbelt genadeloos aan ons geduld. En dan staat hij daar. Onaangekondigd achter een zoveelste bocht zodat het verrassingseffect des te harder binnenkomt. 

Delicate Arch is zestien meter hoog en volledig vrijstaand. Een pretentieuze houding die we hem vergeven, want zo’n schoonheid hoort absoluut alle aandacht voor zich alleen te krijgen. Alsof de natuur het gewild heeft, ligt aan zijn basis een uitgestrekte schuine wand als amfitheater en een bezoek aan deze arena beklijft. We zitten, staren, gapen en dromen voor lange tijd weg. Dit uitzicht is er eentje dat getatoeëerd op het netvlies achterblijft.

We stoppen nog even bij de aparte Balanced Rock die de zwaartekracht met lef uitdaagt, maar hebben onze balans tegen dan al lang opgemaakt. Arches National Park is fantastisch en pikt een plaats tussen onze favorieten. De kleur van de rotsen is uniek, de uitzichten onverbeterlijk, de formaties gevarieerd, de hikes uitdagend en leuk. Kortom, dit park heeft oneindig veel pijlen op zijn (rots)boog. 

Dichte bossen, blauwe meren, hoge bergen en valleien, gigantische watervallen, gevaarlijke vulkanen, kleurrijke hot springs, stinkende modderpotten, indrukwekkende geisers, stomende fumarolen, een heleboel wilde dieren, … In Yellowstone National Park toont de aarde zich van zijn meest veelzijdige kant. Meer dan de helft van alle geothermische verschijnselen ter wereld ligt binnen deze parkgrenzen. Drie dagen lang verwonderen we ons aan de onwaarschijnlijke natuurpracht. 

De weersomstandigheden zijn nochtans niet ideaal. Het regent regelmatig en de temperatuur doet ons voor het eerst naar warmere kleren grijpen. Op de Sylvan Pass begint het zelfs te sneeuwen. Toch laten we de ramen snel zakken en steken onze hoofden buiten. Want op een honderdtal meter van de baan spotten we twee grizzlyberen. De toon is meteen gezet. Yellowstone bulkt van het wild en er gaat geen kwartier voorbij zonder dat één of ander beest ons enthousiasme doet floreren. 

In de buurt van Mud Volcano bevinden zich vele fumarolen (stoomgaten) en modderpotten. Stoompluimen ontsnappen overal uit de grond en waterputten lijken gigantische bubbelbaden. Op andere plekken kookt modder en ploppen er onafgebroken luchtbellen in de dikke brij. De aarde leeft hier. Een indringende geur van rotte eieren doet ons regelmatig kokhalzen. Niet in het minst wanneer we met onze neus boven Sulphur Caldron hangen. De pruttelende aspergesoep is de zuurste bron van het park met een vergelijkbaar pH gehalte als citroenzuur. Wie gekke bekken wil trekken, moet hoogstens één seconde aan deze damp snuiven. 

Ik zag zes beren...

De felle regen dwingt ons naar binnen. In één van de vele visitor centers leren we veel over het park. Hoe vulkanische activiteit en aardbevingen de plek hebben gevormd. Dat in de Yellowstone Canyon en bij de Yellowstone Falls elke tien seconden eenzelfde watervolume als een olympisch zwembad naar beneden valt en hoe je moet omgaan met de gevaren van het park. De bodem is kwetsbaar en onder de dunne aardkorst liggen tal van onontdekte natuurbronnen die jij niet als eerste wil blootleggen. We leren vooral ook hoe je de dieren moet benaderen. Het wild is hier baas en alle adviezen neem je beter ter harte.

We geven toe. Het is soms verleidelijk. Wanneer we een eland aan de rand van de weg zien liggen, sluiten we zo snel mogelijk aan bij de groep fotograferende toeristen. Zijn gewei is zwaar en groot. Ons enthousiasme doet ons vergeten dat onze reflex wellicht trager is dan zijn aanval. Gelukkig hecht hij op dit moment meer belang aan zijn siësta dan aan Belgische billetjes als namiddagsnack. Verderop bij Washburn Mountain is voorzichtigheid meer geboden. In die mate dat de park rangers de toestroom van auto’s controleren en voortdurend patrouilleren. Er zijn opnieuw beren gespot. Volgens de regels is een minimale veiligheidsafstand van 91 meter verplicht. Die marge halen we hier niet. Twee grote zwarte beren zijn vlakbij. Hun snuit duikt voortdurend in de struiken op zoek naar wat lekkers. In de verte hangen twee andere beren in een boom. Het is prachtig om de dieren in hun natuurlijke habitat te zien. Wie Yellowstone bezoekt, hoopt de hele tijd op een ontmoeting met een beer. Dat wij er zes op één dag passeerden, maakt ons bezoek meer dan geslaagd. 

Buffy jam

Beren zien er zacht en knuffelbaar uit, maar na een rechtstreeks duel zal je geen vel meer kunnen verkopen. Hetzelfde geldt voor de bizons (of buffalo). De ‘fluffy cows’ lijken ondanks hun grote gestalte en indrukwekkende kop lief en aardig. En toch vormen zij het grootste gevaar voor toeristen. Hun lontje is kort en niemand weet wanneer of om welke reden dat begint te branden. Youtube staat vol beeldfragmenten van mensen die de ogenschijnlijke aaibaarheidsfactor onderschat hebben en van geluk mogen spreken als ze enkel wat wonden moeten likken. Ondanks hun grote populatie in het park, blijft het keer op keer leuk om de bizons tegen te komen.

Zeker wanneer ze in kudde de hele weg inpalmen en het verkeer volledig lam leggen. Zo ontstaan de enorme ‘buffy jams’. We maken het verschillende keren mee. Met honderden tegelijk sloffen ze als heersers over de weg. Hun tempo is hét tempo. Gigantische koppen passeren vlak naast ons raam. De ruggen reiken zo hoog als het dak van onze auto. In ons oogcontact herkennen ze ongetwijfeld ontzag en hun gegrom maakt onze handen onmiddellijk klam. We laveren tussen hun uitwerpselen, lachen om hun onderling getreiter, gebaren van krommenaas als ze boos achterom kijken en verliezen telkens een uur tijd. Maar geef toe. Als je dan toch ergens in een file moet staan, dan mag dat best hier.

Iemand een muntje?

Heel wat plekken in Yellowstone liggen ruim boven de 2000 meter en dat maakt dat de nachten op de campings niet altijd even warm zijn. In onze autokoffer duiken we zo diep mogelijk in onze slaapzakken. Al het eten en sterk geurende producten als tandpasta of deodorant hebben we netjes in de voorziene beer boxen opgeborgen. Beren hebben een uitstekende neus en je hebt liever niet dat ze hun nachtelijk hongerke komen stillen op jouw matras. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze in hun drang naar eten een wagen volledig tot schroot herleiden. Het maakt overnachten tussen de wilde dieren toch wat spannend. Zeker als we helemaal warm en geïnstalleerd plots een indringende muntgeur ruiken. We liggen letterlijk bovenop geparfumeerde vuilzakken die we gisteren uit een verblijf hadden meegenomen. Als dat maar goedkomt…

Moeders Mooiste

In de westelijke helft van Yellowstone komen iets minder wilde dieren voor, maar aan die kant van het park nemen de uiteenlopende natuurlijke fenomenen de hoofdrol probleemloos over. Bij Mammoth Hot Springs vinden we terrassen van travertijn. Water en bacteriën bepalen hier over leven en dood. Zolang het water over de terrassen vloeit, hebben planten geen kans op bestaan. Stopt het water met stromen, dan kleurt het terras in geen tijd wit of grijs. Op dat moment is het terras dood en kunnen planten langzaamaan herleven. Het is een bijzondere plek.

In het Norris Bassin ontdekken we onze eerste geisers. Yellowstone herbergt meer dan de helft van alle actieve geisers ter wereld. De Steamboat Geyser draagt zelfs de titel van allerhoogste. Hij blaast het water tot 91 meter hoog. Wanneer hij zijn kunstje opvoert, is moeilijk te voorspellen. Soms geeft hij elke drie dagen een voorstelling, vaak moet je tot vijftig jaar wachten op een nieuwe aflevering. 2022 is met zes erupties tot dusver een boerenjaar. We zijn geen getuige van het spektakel, maar herkennen wel de gevolgen ervan. Alle bomen rond deze plek zijn afgestorven en op de parking waarschuwen borden dat de hete vloeistof schadelijke effecten heeft op de lak van auto’s. 

Verder op de trail passeren we de eerste kleurrijke pools. Het water is helderblauw en is omringd door een roodbruine kring vol bacteriën. De geothermische activiteit is enorm. Overal zijn stoompluimen en borrelende plassen. In de bodem vinden we alle mogelijke kleuren gaande van blauw, geel, rood tot fel groen. De grond vormt een heuse regenboog. In andere hoeken overheersen pastelkleuren. We weten niet waar we eerst moeten kijken. Of toch. We houden de modderpotten voortdurend in de gaten. De pruttelende verf kan op deze plek tot vier meter hoog vliegen en die douche krijgen we liever niet over ons heen. 

In Mid Geyser Basin ligt mogelijk de bekendste pool van allemaal: Grand Prismatic. Helaas zorgt de koude temperatuur voor een enorme dampontwikkeling waardoor de kleurschakeringen minder goed opvallen. Het stelt ons teleur. Gelukkig is de Fairy Falls Trail recent aangelegd zodat je de pool vanuit de hoogte kan bekijken. En dat uitzicht maakt alles goed. Hagel en wind trotserend zijn we onder de indruk. Dit natuurlijke kleurenpalet valt niet te evenaren. Rondom het flashy blauwe centrum ontstaan gele, rode, oranje, bruine kringen. Hier bewijst God dat niet Rubens of Picasso, maar Hijzelf de meest bekwame schilder aller tijden is.  

Als afsluiter bezoeken we de regio rond Old Faithful. Deze geiser is het uithangbord van het park. Zijn eruptie valt perfect te voorspellen en daarom verzamelen ieder anderhalf uur tot duizend mensen rond zijn basis. Old Faithful stelt nooit teleur. Hij knalt elke keer tot 32.000 liter water de lucht in, soms wel 56 meter hoog. Bij het lezen van deze getallen is het onmogelijk om de prestatie naar waarheid te visualiseren. Maar ook als getuige ter plaatse staan we verstomd toe te kijken. We pikken zelfs twee shows mee. Al kan je wellicht nooit genoeg krijgen van deze vertoning. 

Rondom Old Faithful liggen nog tientallen andere geisers. Sommigen spuiten kort, anderen quasi onophoudelijk. De ene heeft een smalle straal, de andere sproeit de hele omgeving nat. De verscheidenheid is zo groot dat je ze allemaal aan het werk wil zien. Al is dat in één mensenleven onmogelijk. Toch krijgt het woord onmogelijk in Yellowstone steeds minder betekenis. Het lijkt of er geen einde komt aan de natuurlijke verrassingen.

Helemaal op het einde van het park vinden we onze favoriet, de Morning Glory Pool. Omringd door bruine aarde ligt er een groengele waterput. We kunnen er oneindig diep in kijken. Zijn vrolijke uiterlijk houdt ons een half uur lang ter plaatse en het is enkel omdat de zon begint te zakken dat we weer verder gaan. Die zonsondergang beleven we langs de flank van het Yellowstone Lake. De sneeuw op de bergtoppen aan de overkant lijkt plots roze. Het is een mooie afsluiter van een wonderbaarlijk park dat in elke uithoek tot de verbeelding spreekt. Yellowstone is zonder twijfel Moeders Mooiste. 

Gelegen net onder Yellowstone is het een logische stap om Grand Teton te bezoeken. De jongste bergketen ter wereld kent grillige bergtoppen die in blauwe meren weerspiegelingen. Het zijn dromerige landschappen. We gaan er op zoek naar moose. We hebben in Yellowstone een vrouwtje gespot, maar zijn benieuwd naar de indrukwekkendere mannelijke versie. Ze komen veelvuldig in Grand Teton voor. Alleen laten ze zich niet zo makkelijk spotten. We kiezen voor afgelegen offroad wegen en speuren alle willows, hun geliefkoosde planten, af maar kennen geen succes. Hoewel we het park slechts een halve dag lang bezoeken, hebben we absoluut van de indrukwekkende uitzichten genoten. 

Geen enkel Amerikaans park heeft ons meer stress bezorgd dan Zion. De beklimming van Angel’s Landing is een ware thriller. Dat geldt evenzeer voor de loterij die beslist of je al dan niet welkom bent op deze populaire trail. Sinds dit jaar is het aantal bezoekers per dag gelimiteerd. Tickets worden maanden op voorhand verloot en in april visten we helaas achter het net. Onze teleurstelling was groot maar onze goesting en volharding nog groter. Dus schreven we ons opnieuw in voor een last minute trekking die iedere dag een handvol extra tickets voor de volgende dag verdeelt. En na een namiddag nagelbijten kwam om zeven uur ’s avonds een verlossende mail: ‘Congratulations! You’ve been awarded a permit at Angel's Landing!’

Angel's Landing Trail

Angel’s Landing is dé hike van het park. Het verenigt afwisselende landschappen, avontuur en de beste uitzichten in één en dezelfde wandeling. Ons lotje verplicht ons om voor acht uur ’s morgens aan de wandeling te beginnen. Dus zitten we al vroeg op de bus naar het startpunt. We zien het als een voordeel. De temperatuur is ’s nachts niet onder de 38 graden Celsius gezakt en gezien het veeleisende karakter van de trail kan je namiddaghitte beter voorblijven. 

Het pad loopt meteen steil op. We winnen snel hoogte en zijn meteen goed wakker. Veel tempo zit er niet in de benen, maar de prachtige omgeving troost onze getergde spieren. Achter elke bocht ligt een nieuw moment van euforie. Op de rode rotsen groeien groene plukjes. De weg in de diepte is vanop deze hoogte niets meer dan een dunne zwarte lijn. In een stille zone horen we enkel onze eigen ademhaling. Stilte is hier geboden om de aanwezige uilen niet te verstoren. Het is broedseizoen en teveel lawaai zou ze naar andere oorden dwingen.

Tientallen steile haarspeldbochten later bereiken we een plateau. Ons permit wordt nogmaals door de rangers gecontroleerd. Ze wensen ons succes met wat volgt. Hoewel de top in zicht is en niet meer veraf lijkt, is die laatste strook van een ander kaliber. Langs zeshonderd meter diepe ravijnen blijft er slechts een smal paadje over om je evenwicht te testen. Links en rechts gaapt de diepte. Waarschuwingsborden herdenken dertien hikers die in de afgelopen jaren zijn omgekomen bij een val. 

Het pad doet de denken aan de balk uit de gymnastiek en een ijzeren ketting is je enige houvast op de smalle richels langs de steile flanken. Het is hier dat we het loterijsysteem beginnen waarderen. Verkeer naar boven en beneden moet langs dezelfde weg passeren. En bij gebrek aan plaats zorgt dat voor spannende momenten. Gelukkig beseft iedereen het gevaar en is hoffelijkheid de norm. De treden zijn soms erg hoog en pittig. We focussen ons op de route en verdringen het besef waarmee we in hemelsnaam bezig zijn. De top bereiken voelt als een overwinning.

Pas wanneer de adrenaline bekoelt, beseffen we waar we staan. Het uitzicht is de best mogelijke beloning voor deze inspanning die heroïsche proporties aanneemt. De bussen op de bodem van de kloof lijken niet groter dan mieren en de immense rode rotsen lijken nergens mooier dan vanop deze plek. We blijven minstens een uur gapen naar een verwonderende natuur. 

Waar de klim vlieg- en stuntwerk bleek, is de afdaling nog meer Cirque de Soleil. We knijpen iets harder in de kettingen en analyseren elke volgende stap minutieus. Anders dan bij de beklimming kan je de afgronden niet negeren. We zien verschillende mensen halverwege terugdraaien. Het verbaast niemand. Dit is geen zondagse wandeling in het park. Uiteindelijk komen we heelhuids beneden en zijn we het er unaniem over eens dat deze vier en half uur durende hike met superlatieven moet beschreven worden. 

The Narrows

In de namiddag bezoeken we de Sinawa Temple voor een andere beroemde wandeling in Zion: de Narrows. De temperatuur van 41 graden Celsius bij een wolkenloze hemel nodigt uit voor verfrissing. Die vinden we in de rivier tussen twee grote, rode kliffen. Het water is koud, maar dat houdt niemand tegen om dieper in de kloof te gaan. Onze schoenen wegen als lood terwijl we over de glibberige stenen huppelen. We zien heel wat wandelaars een ongeplande duik nemen nadat ze uitgleden op de gladde bodem. Dus zetten we ons een tijdlang op de rotsen om het spektakel te volgen. 

Checkerboard Mesa

’s Avonds rijden we richting Checkerboard Mesa. De rotsformatie heeft een opmerkelijk patroon en de egale wanden blijken een ideale tribune voor een memorabele zonsondergang. We leggen ons neer en genieten na van een inspannende, maar onvergetelijke dag. We blijven er hangen tot de temperatuur iets milder wordt. Slapen in de koffer van onze auto is bij deze temperaturen niet gemakkelijk. Maar de gedachte om wakker te worden aan de voet van deze kleurrijke rotsen, doet dromen nog voor we in bed kruipen.

Kolob Canyon

Zion National Park heeft meer te bieden dan de Scenic Drive alleen. Via een omweg buiten het park bereiken we de Kolob Canyon. Het gebied is ten onrechte minder bezocht. De rotsen zijn er opnieuw rood, maar verschillen toch hard met die van gisteren. De Kolob Canyon oogt ruwer, ruiger en de felgroene struiken maken de uitzichten spectaculairder. Op een winderige top vinden we natuurlijk gevormde rotsstoelen. De ideale plek om uit te blazen. 

In West-Amerika liggen tientallen nationale parken op een beugschoot van elkaar. Wie een paar uur door het onmetelijke landschap rijdt, waant zich onderweg in verschillende landen. De omgeving verandert voortdurend en is zo verscheiden dat rondreizen verslavend werkt. Daarom hebben we in onze roadtrip zoveel mogelijk parken bezocht en ongelooflijk veel indrukken opgedaan. Nog een paar parkjes om het af te leren.

De film in het visitor center van Bryce National Park verleidt ons meteen. Dromerige muziek en veelzeggende quotes begeleiden de prachtige beelden in die mate dat we vol ongeduld op onze stoel schuifelen om het park te verkennen. We stoppen bij alle uitkijkpunten op de weg en voelen de poëzie uit de film aan den lijve. We wandelen langs bomen van 1600 jaar oud en dromen weg in een oranjegroen panorama.

Hoodoo you love?

De hoodoos zijn de helden van het park. Met duizenden staan ze naast elkaar in een uitgestrekt amfitheater. Uitgesleten door erosie vormt het een uniek natuurverschijnsel. Via de Navajo en de Peekaboo Trail dalen we helemaal af in de arena zodat we op gelijke hoogte met de rotspilaren komen. Hun kleur is zo fel dat ze bijna licht lijken te geven. Het gaat van dieprood naar fel oranje en van lichtroze naar flashy tinten. Foto’s doen de plek oneer aan.

De Wall Street aan het einde is best een beproeving. De naam verwijst niet naar de New Yorkse beurs. Het geeft eerder een impressie van de stijgingsgraad. Het lijkt alsof we hier een loodrechte muur oplopen. De zon brandt, heeft onze watervoorraad in geen tijd verzwolgen en doet ons harken naar de top. Het is de inspanning meer dan waard. Bryce Canyon biedt een ongezien natuurspektakel dat een absolute stop in elke Amerikaanse roadtrip verdient.

Yosemite National Park behoort tot de drukst bezochte parken van allemaal. Daar heeft zijn ligging nabij San Francisco zeker iets mee te maken. Al heeft het park op zich voldoende natuurlijke rijkdom om toeristen aan te trekken. Denk maar aan El Capitan, de steile rotswand die een ultieme uitdaging vormt voor de meest ervaren bergbeklimmers. We hebben ze hoog boven de grond aan de rotswand zien bengelen en vonden de aanblik als beangstigend genoeg. Samen met Half Dome vormt El Capitan de perfecte postkaart van de groene Yosemite vallei.

We bezoeken enkele hoge watervallen, maar voelen ons pas echt klein als we naast de Sequoia bomen staan. Ze groeien tot meer dan tachtig meter hoog en hun omtrek haalt ruim dertig meter. Om zo’n mastodont te fotograferen moet je languit op de grond gaan liggen of heel wat afstand nemen. Dwars door een boom lopen, rechtop poseren in een uitgeholde stam of versteld staan van de kleine wortels die dat gevaarte overeind moeten houden. Jawel, Sequoia’s zijn grote meneren. 

Temidden van de Mojave woestijn groeit een opvallende vegetatie. De grondsoort, hoogte en het droge klimaat vormen de perfecte mix voor Joshua Trees en Cholla Cactussen. Nergens ter wereld vind je meer Cholla Cactussen dan hier. Het zijn prachtige planten die bij zonsondergang lijken te glimmen. Maar wees voorzichtig. Bij de minste aanraking laten ze hun naalden los. Die zijn vlijmscherp en doorboren de huid met gemak. Met ogen op onze ogen op onze rug dwalen we door hun tuin.

In het park passeren we veel imposante rotsen. Vooral Skull Rock is een vermelding waard. Het vraagt niet eens veel fantasie om in deze rots een schedel te herkennen. Maar de ster van het park is ongetwijfeld de Joshua Tree. De plant is familie van de Yucca en lijkt met zijn vele armen op een dunne stam op grappige mannetjes. Zodra de zon zakt, verandert de horizon in een kunstwerk vol prachtige silhouetten. Het is uiterst fotogeniek en we beleefden mogelijk de mooiste zonsondergang uit ons leven. 

We brengen slechts een blitzbezoek aan Cayonlands. Het park is onmetelijk groot en opgedeeld in drie afzonderlijke delen met verschillende toegangen. Kiezen is verliezen maar we opteren uiteindelijk voor het district ‘The Needles’. Dit gedeelte ligt ver van de hoofdweg en trekt vooral echte avonturiers aan. De route ernaartoe leidt langs mooie landschappen. Toch trekt Newspaper Rock misschien onze grootste aandacht. De petrogliefen in de rots gaan eeuwen terug, maar hun tekeningen zijn nog steeds duidelijk zicht- en herkenbaar. Karren, paarden, dieren, … De betekenis van de artikels ontgaat ons volledig. Toch begrijpen we de schoonheid van deze plek.

Hiken is de belangrijkste bezigheid in het park. Op die manier ontdek je aparte rotsformaties in een landschap dat zelden zo woest is achtergebleven. De slechte weersomstandigheden en het feit dat trails nauwelijks tot niet zijn aangegeven, houden ons veilig in de auto. Ook vanachter het glas genieten we volop. 

South Dakota is ten onrechte een minder bezochte staat. Badlands National Park heeft nochtans meerdere troeven. Denk daarbij aan groene vlaktes zo ver het oog reikt, bizons, dikhoornschapen en prairiehonden in overvloed en rotsformaties die het landschap een uniek karakter geven. De rondrit door het park is prachtig en verveelt op geen moment. Het feit dat het opmerkelijk minder bezocht is, maakt de ervaring des te aangenamer. 

In de avond volgen we een ranger programma in het teken van sterrenkunde. Het was een openbaring. De sterrenhemel is impressionant, zeker voor Belgen die in ons lichtvervuilend land nauwelijks een ster kunnen aanwijzen. Door telescopen ontdekken we details op het maanoppervlak en met lasers tonen de rangers de verschillende sterrenformaties in de lucht. We zien de kleine en grote beer en tal van sterrenbeelden. De avond is enorm leerrijk en we hangen aan de lippen van de rangers. Wie van lichtpunten ver boven ons houdt, moet zeker een trip naar de Badlands plannen want de complete duisternis zonder ook maar de minste lichtvervuiling staat garant voor een ongezien flikkerend heelal.

De natuur in Amerika is uitzonderlijk, sensationeel en formidabel. We voelen ons bevoorrecht dat we zoveel unieke plekken mochten bewonderen. Met de vrijheid van een eigen wagen ontdekten we verschillende wonderen vanop de eerste rij. Kamperen in onze kleine koffer bleek bovendien niet alleen financieel een enorme meerwaarde. Het liet ons toe om zoveel enthousiaste Amerikanen te leren kennen. Avondenlang babbelen bij het kampvuur, typisch Amerikaanse smores eten (crackers met gesmolten marshmallows en chocolade die je doen verlangen naar ‘some more’), spontaan uitgenodigd worden voor een avondmaal met een hele familie, … Deze roadtrip levert ons niet enkel prachtige herinneringen, maar ook nieuwe vriendschappen op. We zijn ervan overtuigd dat deze trip snel een vervolg zal krijgen.