Hoe onze wereldreis begon

Hoe de start van onze wereldreis écht verliep...

Het is vrijdag 13 september en ik lig in bed. Om 2u in de ochtend hoor ik plots heel luid 'AAAAAAA' uit de living. Ik spring uit bed en zie dat Tom op de grond ligt. Hij was gestruikeld over onze rugzakken, recht op de punt van de zetel. Hij kermt van de pijn en kan niet goed ademen. Vrijdag de 13de ... Het kan toch niet waar zijn?! We zouden ongeveer 10u later op wereldreis vertrekken. Een lichte paniek overvalt mij. Wat als we niet kunnen vertrekken? We besluiten om eerst wat te proberen slapen en te kijken hoe het in de ochtend is. Uiteraard doen we heel de nacht geen oog dicht. 

7u15: de wekker gaat. Tom zegt me dat hij nog altijd heel veel pijn heeft en dat hij denkt dat zijn ribben gebroken zijn. We bellen naar de dokter en en we mogen langskomen om 9u. We pakken nog de laatste spullen in - gelukkig hadden we het meeste de avond voordien al gedaan - checken het appartement nog snel en we vertrekken naar de dokter. Hij checkt Tom zijn longen. Die lijken oké te zijn. Gelukkig. Dan raadt hij ons aan om toch maar foto's te laten nemen. Vliegen met gebroken ribben is blijkbaar geen goed idee... Je zou er een klaplong van kunnen krijgen. Er spelen intussen allerlei scenario's door mijn hoofd: we gaan niet kunnen vliegen.. dus we gaan de vlucht moeten annuleren.. gaan we dan geld terugkrijgen? Valt dit onder onze verzekering? Hoe lang gaan we moeten uitstellen? En we hebben geen inkomen momenteel. HELP.

We komen aan in het ziekenhuis. Het is intussen 9u30. Op radiologie vragen we licht paniekerig of we voorrang krijgen, we moeten namelijk binnen een uur al op de luchthaven zijn. We hebben geluk. De mensen hier zijn allemaal super vriendelijk. Ze kijken ons vragend aan "Naar de luchthaven? Oei, als dat maar goed komt." Tom is binnen om foto's te laten maken. Ik doe intussen een babbeltje met de mensen in de wachtzaal. Als hij gebroken ribben heeft, is de kans blijkbaar heel klein dat we mogen vliegen. Ik kruis mijn vingers en begin te ijsberen. 

Tom komt buiten. Hij zegt me dat als z'n ribben gebroken zijn, we inderdaad niet mogen vliegen. We moeten wachten op de dokter die naar de foto's komt kijken. Ik kruis mijn vingers nog harder... Na enkele minuten komt de verpleegster terug buiten: "Het is oké meneer, u mag vertrekken." De ribben zijn dus niet gebroken, OEF! We mogen vliegen... 

Voor we naar de luchthaven gaan, brengt de papa van Tom ons nog eerst naar de Proximus winkel in Mechelen. We moesten namelijk ons abonnement nog gaan opzeggen en Tom z'n gsm laten omzetten naar een prepaid kaart. (Ja, daar hadden we inderdaad vroeger aan moeten beginnen...) Het is intussen 10u15. Opnieuw vragen we of we voorrang krijgen. Deze keer is het niet helemaal naar de mensen hun zin, maar daar houden we even geen rekening mee. Gelukkig zijn we snel rond en om 10u30 kunnen we eindelijk naar de luchthaven vertrekken. 

We komen toe om 10u50 en onze vlucht is om 13u40 dus we zijn nog ruimschoots op tijd. Eindelijk kan ik terug normaal ademhalen. Ik bedank de papa van Tom voor al zijn hulp, neem een karretje voor onze bagage (Tom mag even niets op z'n rug dragen) en stap de luchthaven binnen.

Vanaf dan lijkt vrijdag de 13de voorbij want alles verloopt terug normaal: inchecken, de douane, paspoortcontrole ... We ontbijten nog iets kleins en dan is het tijd om te boarden. Weg zijn wij. Hop naar China!

Bericht aan alle lezers:

We hebben heel slechte WiFi in ons verblijf hier en geraken momenteel niet op sociale media. Dat betekent dat het even kan duren voor jullie foto's of filmpjes gaan zien op onze Instagram of voordat we op jullie WhatsApp berichten reageren. 

Maak jullie zeker geen zorgen. Naast de gekneusde ribben van Tom, gaat alles goed met ons. We laten ons onderdompelen in de (bizarre) Chinese cultuur. 

Tot snel!