Op en rond de heuvels van Yangshuo

Een nieuwe treinrit

De nachttrein doet er elf uur over om van Zhangjiajie naar Liuzhou te bollen. Aangezien we ergens halverwege de route opstappen, zien de wagons er al rommelig en afgeleefd uit. Het thuisgevoel blijft ver achterwege wanneer we in een mist van sigaretten verdwijnen. Om het passieve lijden van onze longen zoveel mogelijk te beperken, mummificeren we onszelf met lakens en duiken we diep weg in de hoek van het bed. 

Een oude man in het compartiment naast ons heeft zijn rokerslongen de laatste decennia teveel op de proef gesteld. Ieder kwartier diept hij slijmen op om ze vervolgens vijf meter verderop in de trein uit te spuwen. Helaas liggen wij exact op die vijf meter lange route en houden zijn horrorgeluiden ons uit een diepe slaap. Tegen zes uur krijg ik plots een schijnwerper in mijn ogen. We naderen onze bestemming en de treinbegeleider vindt het tijd om op te staan. Eline reageert niet op het felle licht zodat de man haar met een flinke por wakker maakt. We pakken onze spullen snel bij elkaar en zien de zon met een warme, rode gloed mee opstaan. 

In Liuzhou stappen we over op een sneltrein naar onze eindbestemming Yangshuo. De bullet train oogt futuristisch en heeft een aerodynamische snuit. We nemen plaats in mooie, kraaknette zetels en prijzen ons gelukkig met het rookverbod. De trein flitst aan een snelheid van ongeveer 250 kilometer per uur door de landschappen en in amper twee uur tijd staan we enkele honderden kilometers verder in het station van Yangshuo. Van hieruit is het nog een uur met de bus naar het centrum.

Daar beginnen de taxichauffeurs meteen te jodelen als ze ons zien afkomen, maar onze benenwagen piept nog niet en dus zetten we er flink de pas in. Onze hostel ligt twee kilometer verderop en de hitte in combinatie met de voetpaden vol trappen dagen onze conditie stevig uit. De hostel verrast ons met een gratis kamerupgrade. Die moet dan enkel op ruimte gebaseerd zijn want de ingewikkelde trappenroute naar de kamer en het povere interieur met amper voorzieningen kunnen we zeker niet keizerlijk noemen. Een douche is welkom. Die is samen met het toilet in dezelfde ruimte ondergebracht zonder enig niveauverschil in de vloer. Gevolg: de eerstvolgende uren zitten we alvast met natte voeten op het toilet. En misschien ook morgen nog want onze selfmade vijver verdwijnt slechts druppelsgewijs in de afloop. 

Doctol Vogel aan de Li Livel

We trekken de stad in en zijn benieuwd naar de vele toeristische activiteiten van Yangshuo. Fietsen, boottochten, shows, muurklimmen en de natuur op zich. Er lijkt voor ieder wat wils. Maar net doordat het toerisme hier zo floreert, swingen de prijzen de pan uit. Alle communicatie gebeurt louter in het Chinees en dus wordt het nog even uitpluizen hoe we deze regio zo goed mogelijk en ongepluimd kunnen ontdekken. 

We ploffen neer op de oever van de Li River. In de schaduw is het momenteel draaglijker en de bries bij de stromende rivier doet deugd. Van hieruit zie je in iedere windrichting mooie panorama’s vol karstheuvels. Dit decor staat afgedrukt op de geldbriefjes van 20 yuan, maar de live beleving van deze uitzichten is onbetaalbaar. We bestuderen een oude cormorant visser die met grote vogels op een bamboevlot de toeristen entertaint. We dopen hem Doctol Vogel. Tegenwoordig vist men met modernere technieken, maar het is ongelooflijk om te bedenken dat ze deze vogels konden aanleren om in hun plaats de vissen uit het water te halen. De stokoude man dartelt als een jongetje van zijn vlot over de rotsen, buigt door zijn knieën als een prima ballerina en tilt de vogels op zijn stok als een Olympische gewichtheffer. Zijn rimpels verraden een lange vissersgeschiedenis en zijn pezige lichaam oogt verzwakt, maar zijn trots gezang en zijn joviale omgang met de toeristen tonen dat hij nog in de fleur van de sleet is. Nochtans is hij mee met zijn tijd. Wie met hem op de foto gaat en daarvoor betaalt, kan dat doen aan de hand van een QR-code. Het valt ons trouwens de hele tijd op hoe ingeburgerd die betaalmethode in China is. Met een kredietkaart kom je hier nergens, maar met WeChat op je smartphone kan je in elke winkel of bij iedere attractie terecht. Zelfs de stokoude straatverkopers en zwervers hebben pasjes aan hun nek bengelen om een betaling te scannen.

Geen super markt

De volgende dag trekken we naar de markt op een goeie honderd meter van onze hostel. Waar ik een plein met kleine kraampjes en luidruchtige verkopers had verwacht, stap ik verrast een donker gebouw binnen waar twee grote, vuile markthallen schuilhouden. Gevoelige lezers kunnen deze alinea best overslaan want voor een bezoek aan een Chinese markt zijn een flinke dosis relativeringsvermogen, mentale weerbaarheid en een sterke maag vereist. Het binnenplein wordt ingenomen door verkopers met groenten, fruit en vlees. Dat vlees wordt ter plaatse uitgebeend en versneden, maar ligt vervolgens enkele uren ongekoeld en in temperaturen van ongeveer 30° C te wachten op een hongerige klant. Op de tafels bouwen ze stapels van fruit in alle vormen en kleuren. Even krijg je het gevoel van een zorgeloze wandeling op een gezellige markt. Tot een erg vreemde geur jouw aandacht naar de buitencirkel van de hal trekt. Daar liggen vissen, krabben en schildpadden in piepschuimen bakken hun laatste rondjes te zwemmen. Wie verder inzoomt, ontdekt ook nog grote levende kikkers die elkaar, opeengestapeld en verpakt in een groen netje, vertrappelen tot hun laatste gekwaak. Het is een schrijnend beeld, maar we sussen ons met het idee dat de aaibaarheidsfactor van een kikker niet fantastisch scoort. Ons hartje wordt steeds kleiner als we de hal dieper verkennen. Kippen worden uit een kleine kooi genomen en met hun kop achteruit de keel overgesneden. Het beest geeft een laatste stuiptrekking alvorens ze het in een soort van oude melkstoop smijten, wachtend om geplukt te worden opgehangen in hun “etalage”. Hier wordt aan een stevig tempo gemoord, want de ene kip ligt nog niet op de grond vooraleer de volgende uit de kooi wordt gegraaid. Tien meter verder herkennen we een hond die, met zijn tanden op elkaar geklemd, aan een haak bengelt. Eenden liggen op een toog tentoongesteld, helemaal gestript van veren en met hun hoofd hangend over de rand. Hun ingewanden liggen in stapeltjes op de tafel en ik prijs mij gelukkig dat ik niet weet wat ze daar verder mee aanvangen. En dan zakken onze hoofden helemaal tussen onze schouders. Konijnen en katten hebben geen beweegruimte als ze ons met grote, bange ogen aanstaren. Je zoekt een slot of een deur om ze stiekem weer vrij te laten en voelt je machteloos ten opzichte van de beulen die twee meter verderop met hun messen jongleren. Een vrouw schraapt de laatste vacht van een kat die daardoor erg mager oogt. Het slachten gebeurt bovendien in de meest onhygiënische en vuile omstandigheden. Het interieur is donker en roestig en de slachters dragen geen beschermende kledij. We zijn gechoqueerd en maken ons snel uit de voeten voor ze ook in ons een rendabel hapje herkennen. 

We moeten onze focus verleggen en opnieuw positieve beelden krijgen. Dus trekken we de bergen in en beklimmen Pantao Shan, een karstheuvel midden in de stad. Net naast de marktplaats vind je een kleine steeg waar een lange trap je de hoogte instuurt. De trappen zijn ongelijkmatig en steil. De warmte en vochtigheid drijven ons zweet makkelijk naar buiten. Het is intensief klimmen en regelmatige rustpauzes zijn een noodzaak, maar we krijgen telkens een mooi uitzicht in return. Ongeveer 700 trappen later staan we op de top. Wauw! Je kan het aantal karstheuvels in de omgeving onmogelijk tellen. Je ziet de Li River zich een weg kronkelen en de stad lijkt plots in miniatuur gebouwd te zijn. We rusten uit, maken praatjes met andere klimmers en genieten van deze wonderlijke natuur.

Vier benen, twee wielen, één topdag

We gaan een dag later de sportieve toer op en huren na een kleine testrit een tandem. Voor 30 yuan (3,75 euro) krijg je geen ultralicht carbon model, maar op deze bulldozer met brede banden en een rosse ketting halen we toch 20 km/u in amper 3 seconden. We slalommen tussen auto’s, brommers en voetgangers en gijzelen de straat. Met gebundelde krachten schieten we iedereen voorbij. Bij gebrek aan een werkende bel schreeuwen we zelf de hele tijd ‘tuut tuut’ zoals het nu eenmaal hoort in dit gekke verkeer. Van bij de start amuseren we ons rot. 

Na enkele kilometers komen we op een scenic road en maken we enkele stops. Die zijn welgekomen bij temperaturen van 36° C. Zodra we wat schaduw hebben veroverd, plaveien we ons voor even bij machtige uitzichten. We zien Moon Hill in de verte en laten tientallen bamboevlotten op de Yulong River passeren. Voor een tocht op die vlotten betaal je een flinke duit en de charme verdwijnt doordat je onderdeel uitmaakt van een lange file. Maar vanop de kant krijg je dezelfde indrukken gratis en is het schilderij minstens even mooi. 

In de namiddag verlaten we de hoofdweg en fietsen langs de meanderende Yulong River door het platteland. Het is hier een pak rustiger en des te mooier. In deze omgeving waan je je in een paradijs. Het appelblauwzeegroene water, de vele groene karstheuvels en de oevers met mooie bloeiende bloemen. Het geheel is af. We genieten en dromen weg. Wat verder ontmoeten we een strooien draak die ze midden in een graanveld hebben opgesteld. De beeltenis is enorm groot en wordt geflankeerd door enkele andere boerenfiguren. Deze originele versieringen zijn mooi gemaakt en geven de plek een extra dimensie. Het leven gaat hier verder ongestoord zijn gang. Onthaasting lijkt in deze dorpen het gangbare motto. 

We volgen de rivier en kijken onze ogen uit. Wat een geweldig idee om deze regio met de tandem te verkennen. Op het heuvelende traject vinden we een steeds beter klimritme, maar uiteindelijk kunnen we het parkoers moeiteloos aan. Het weer is naar Belgische normen extreem en de laatste tien kilometer rijden we zonder schaduwpartijen langs een brede weg terug naar de stad. De laatste anderhalve kilometer gaat gelukkig in dalende lijn. We krommen ons wat dieper over het stuur en scheuren aan 47 km/u ‘tuut tuut’ roepend de stadskern binnen. Met veel lawaai en plezier leveren we de fiets terug in. Wat een zalige namiddag!

West Street

We willen de dag bezegelen met een wandeling naar Green Lotus Peak. De top van deze karstheuvel wordt geprezen om zijn mooie zonsondergangen. Maar de trap naar boven is aan herstelling toe en we mogen de berg helaas niet betreden. Een beetje teleurgesteld druipen we af. We zoeken een alternatieve topspot langs het water, maar zien van daaruit enkel wat zwemmers of mensen die hun was komen doen in de rivier. 

We laten het niet aan ons hart komen want vanavond eten we … pizza! Na enkele avonden met noodles en na deze sportieve dag hebben we dat verdiend. We trekken hiervoor naar West Street waar we een Woodfired Pizzeria vinden. We vrezen dat de Chinezen geen kaas gegeten hebben van een goede pizza, maar zijn blij verrast met het resultaat. Mmmm! Dit diner doet ons goed! Met vernieuwde krachten zijn we klaar om West Street te verkennen. Deze levendige wijk tegenover onze hostel is een bont allegaartje van restaurants en winkels met kleren, souvenirs, fruit, maar ook thee, snoep of zelfs kippenpotenbouillon. De vreemdste ingrediënten zorgen er wederom voor vreemde, vaak minder geapprecieerde aroma’s, maar de kitscherige verlichting en de luide ambiance zorgen voor een uitgelaten sfeer. Die zou nu naar zijn hoogtepunt groeien want de meeste toeristen komen pas tegen de avond naar deze buurt afgezakt. 

En jawel! Zodra de maan de fakkel overneemt van de zon, verandert de straat in een mensenzee. Verkopers palmen zelfs het midden van de straat in met hun standen vol eten, kleren en prullaria. Je kan overal gratis proeven en krijgt de hele tijd samples van citroenwater of thee aangeboden. Zelfs na verschillende passages blijven ze jou bevoorraden. We zijn vooral benieuwd naar het nachtleven van Yangshuo. Halverwege de straat treffen we de ene club na de andere. Hun interieurs zijn schreeuwerig met flikkerende lichten in alle kleuren en schermen die probleemloos een epilepsieaanval uitlokken. Voor de ramen staan halfnaakte vrouwen die door de meeste passanten gefilmd worden. Het lijkt hier op een groot lunapark in Brussel-Noord. 

In de disco, oh ooh ooh

Bij de Koi Bar horen we enkele bekende liedjes tot buiten. We vrezen dat we met onze toeristenoutfit niet binnen mogen en dansen dus maar wat op de straat. De filmende smartphones keren zich plots in onze richting. Eén van de danseressen merkt ons enthousiasme op en wenkt ons naar binnen. We verwachten echter een hoge inkomprijs en vragen meer informatie bij een hostess op straat. Maar zij neemt ons mee binnen naar een tafel waar we meteen vier biertjes, nootjes en vers fruit krijgen. Gratis. We kunnen het haast niet geloven. Onze lachbui is nog niet voorbij of we worden al op het danspodium gesleurd. Daar staan we dan, in onze bezwete fietsoutfit met alle spots van een Chinese dancing op ons gericht. We geven ons helemaal en amuseren ons te pletter. 

Een avond in een Chinese discotheek verloopt anders dan in België. Uiteraard staat de muziek er loeihard en waan je je met de ogen dicht op de deltaweide van Tomorowland. Maar in tegenstelling tot thuis, begint de nacht hier om half acht. Op dat uur ligt de DJ in België nog languit in zijn zetel en zit de jeugd nog te ontbijten. Vriendengroepen worden hier samengebracht aan een tafel waarna de dj, een ober en een clown een kleine stoet houden door de tent. Daarbij dragen ze respectievelijk een lamp, een met diamanten beplakte fles bubbels en een confettikanon dat aan het einde van hun mini polonaise tot ontploffing wordt gebracht. Daarna krijgen alle gasten in de disco langwerpige ballonnen die je in een bepaalde vorm kan plooien of als dansattribuut kan gebruiken. U las het trouwens correct. Jawel, hier loopt de hele tijd een clown rond. 

De danseressen op hun dansboxen tonen niet veel motivatie en krijgen om de zoveel tijd een pauze waarin ze zich gretig op hun smartphone storten. Tussendoor gaat de show luid en flitsend verder. Er zijn zelfs enkele attracties voorzien. Zo staat er plots een Chinese rapper op het podium, hangt een gymnaste in een hula hoop aan het plafond te kronkelen en passeert ook de Chinese Laura Lynn de revue. Tussen de optredens door blijft de DJ zijn beats door de boxen rammen terwijl hij vrijwel de hele tijd een Chinese monoloog in zijn micro schreeuwt. We begrijpen er geen snars van maar laten het niet aan ons hart komen. We hebben gratis drank en snacks, high fiven met de anderen en dansen ons in het zweet. 

Wanneer we Avicii horen, maken we de DJ duidelijk dat we meer van dat willen. Hij graait meteen naar zijn smartphone om meer songs van de betreurde DJ held te downloaden. We lijken wel de sterren van de avond want plots staat er een hele bende rond ons. Een jongen plakt zijn zweethand in de hand van Eline en lijkt het niet meer te willen lossen. Ik lach luid maar ontkom ook zelf niet aan hun interesse. Want plots komt een jongeman met zijn gsm naar me toe en toont zijn vertaling op het scherm: ‘Can you learn me to dance?’. Eline besterft het haast van het lachen want de daaropvolgende liedjes heb ik een krampachtige imitator aan mijn been. Vrijwel elke beweging probeert hij na te bootsen maar stiekem hoop ik toch dat mijn armen en heupen wat eleganter bewegen dan de zijne. Hij probeert nog een gesprek aan te knopen, maar de taalbarrière en de luide muziek brengen ons niet ver. Na enkele uren beslissen we de rest van de nacht in bed te gaan doorbrengen. Wat een fantastische ervaring was dit! En dat allemaal gratis!

Xingping

We slapen uit en besluiten tegen de middag naar Xingping te reizen om van daaruit een wandeling langs de Li River te maken. We komen er terecht in een oude stad waar de traditionele winkelstraat op een Chinese versie van Bokrijk lijkt. De warmte weerhoudt ons echter van grote inspanningen. Dus plaveien we ons op de oever waar we de schilderkunsten van de plaatselijke jeugd inspecteren. Allen gebruiken ze dezelfde bergen als inspiratie, maar de resultaten lijken in de verste verte niet op elkaar. De ene gebruikt enkel groentinten, de andere maakt willekeurige vlekken in plaats van bergachtige silhouetten en nog iemand anders valt gewoonweg in slaap tegen haar schildersezel. Intussen varen veerboten af en aan. Hun boten zijn in gammele staat, maar dat is niet verwonderlijk als je ziet hoe ze aanmeren. Met een luide bots knallen ze tegen de betonnen kade. Het maakt hen allemaal niet zoveel uit blijkbaar. Net zoals het ons niet veel uitmaakt dat we hier op een betonnen muurtje de tijd doden. De setting is uniek, het weer is stralend en het gezelschap is gedroomd. Kortom, we genieten van de kleine dingen en van elkaar en prijzen ons enorm gelukkig met de ervaringen die we tot dusver mochten opdoen.